Na afscheid te hebben genomen van onze lieve vrienden en huisgenoten in Melbourne, zit onze tijd er in Australië erop! Hoewel we deze fantastische stad zeker gaan missen, kunnen we niet te lang treuren, we gaan namelijk naar 1,5 jaar weer familie Steendijk zien! En hoe kunnen we dit beter doen dan hun te laten zien wat wij de vorige keer in Bali hebben uitgespookt! Benieuwd wat de afgelopen drie weken hebben gedaan? Lees dan snel verder! Voorproefje: Het blijkt dat ik degene ben die verrast gaat worden!
Kreeft, aanwezig!
Zodat we de Steendijkjes kunnen verwelkomen nemen Guido en ik het vliegtuig een dag eerder, waarna we uitgeput s’avonds aankomen. De volgende dag proberen we nog een beetje bij te kleuren aangezien er in Melbourne de afgelopen maanden een permanente zonsverduistering was. Ondanks dat ik mij met factor 50 in smeer (geen grap, ik kon zo ik met de walking dead mee spelen) presteer ik het toch om als een rode Engelsman van het strand te komen. Leuk wederzien na 1,5 jaar, haha!
Border Security!
S’avonds is het eindelijk zo ver! Lilian, Aart en Laura zullen eindelijk aankomen na 1,5 jaar elkaar niet gezien te hebben. Het kan ons uiteraard niet snel genoeg gaan en ik verplicht Guido dan ook om samen met mij in de lobby te gaan zitten zodat we ze met geen mogelijkheid kunnen missen. Want wat nou als er geen Wi-Fi op het vliegveld is en ze al onderweg zijn? Tot we opeens een berichtje krijgen: Laura is uit de rij gehaald waarna het stil blijft. Laura heeft schijnbaar een heel verdacht uiterlijk aangezien dit altijd bij haar gebeurd, haha. Dat ze 30 kilo bagage met zich mee sleept zal waarschijnlijk ook niet erg meehelpen en nadat alles gecheckt is mag ook Laura het land in, halleluja! Een druk taxi ritje later horen wij bekende stemmen buiten aankomen, eindelijk! We rennen naar buiten en na 1,5 jaar voelt het net zoals gister. Ja, we zijn weer samen!
Kuta: Een tocht over het strand en cocktails met uitzicht.
Na de volgende dag een beetje op het strand te hebben gelegen besluiten we de omgeving te laten zien en richting Seminyak te lopen. Een beste wandeling van zo’n 5 km over het strand, maar gelukkig besluit de familie Steendijk niet gelijk terug op het vliegtuig te stappen en vindt iedereen het leuk (in ieder geval, dat zeggen ze). Aangezien Lilian schoenen aanheeft en het strand op drie punten opgedeeld is door watergeulen (we doen hierbij voor het gemak of het water is, want in werkelijkheid is het gewoon riolering waarbij je huilend kan ruiken waar je door heen loopt), is Guido zo aardig om zijn moeder op zijn rug te nemen wat lachwekkende plaatjes oplevert, haha (geen zorgen, we hebben ook bewegend beeld! Dat volgt later nog.). Na een goede lunch en wat winkeltjes te hebben bekeken keren we terug waarna het halve strand vol staat met gekleurde zitzakken. Dat ziet er goed uit en in combinatie met bier, cocktails en goede muziek besluiten we neer strijken voor de zonsondergang!
Canggu: Eerste keer scooter rijden en tempel rituelen
Omdat we willen laten zien wat we de vorige keer in Bali hebben gedaan, houd dat in dat we zullen gaan rondtrekken. En dus ruilen we Kuta na twee dagen in voor Canggu. Onderweg maken we gelijk vrienden met een jonge taxi chauffeur Erwin die we de hele reis nog zullen gaan inzetten. Na een dagje relaxen bij Finns Beachclub, besluiten we dat het nu echt tijd word om wat te zien. De familie Steendijk is per slot van rekening hier gekomen om het eiland te ontdekken! Helaas heeft dit voor hun wel gelijk een gevolg, namelijk scooter rijden… Wij verplaatsen ons namelijk altijd op deze manier aangezien het je de meeste vrijheid geeft en ook nog eens super leuk is! (nou ja, meestal dan) Aangezien iedereen het prima vind huren we drie scooters. Na een uur te hebben gewacht komen we de drie scooters eindelijk aan. Want we zijn per slot van rekening wel in Azië en daar gaat het soms wat langzamer dan thuis en via een oom die weer een buurman kent. Zolang er geld valt te verdienen zullen ze het ten alle tijden voor je regelen, zolang je maar geduld hebt, haha. Na een kort lesje in de steeg voor Laura (want die heeft nog nooit scooter gereden) gaan we op pad. Mocht je nog nooit in Bali zijn geweest, een korte omschrijving van het verkeer is: druk, mensen maken van één weghelft zes, je wacht als scooter niet achter de auto’s maar gaat aan welke kant dan ook er om heen en er zijn geen duidelijke verkeersregels zoals in Nederland. Afgezien van één korte gil die ik van Lilian op camera heb kunnen vastleggen (haha) hebben we ze geen moment gehoord en zijn alle scooterriten soepel verlopen!
Na een mooie rit, komen we aan bij onze eerste bezienswaardigheid van Bali. Eén van de bekendste tempels van Bali, Tanah Lot. Ook dit jaar presteren we aan te komen met eb en dus staan er weer 1000 mensen in onze foto…(knap inderdaad). Maar deze keer zien we dat we de tempel kunnen bezoeken, dus dat is een pluspunt. We moeten alleen wel eerst een ritueel ondergaan, maar dat is uiteraard geen probleem. We gaan dan ook netjes in de rij staan waarna we water uit de rots over ons zelf heen gooien (bij Aart dringen ze aan dat hij het moet opdrinken om de één of andere reden, haha), nog meer water over ons heen gesprenkeld krijgen, een bloem achter onze oor krijgen en vervolgens wat rijst op onze voorhoofd. Nou, wij zijn er klaar voor! Nog geen 10 stappen op de trap is er een hek, toeristen mogen niet verder. Haha, hebben wij weer. Nou ja, we zijn ieder geval een ritueel rijker en wie weet helpt dat nog ergens tegen. Vervolgens mogen we nog een hele fotoshoot doen met een groep lokale mensen, waarbij ik mij altijd afvraag wat ze met die foto’s gaan doen (foto met een blond meisje op de schoorsteen, haha)
Ubud: Poep koffie, rijstvelden en enge apen
Na afscheid te hebben genomen van Canggu vertrekken we samen met Erwin (de taxi chauffeur) naar Ubud. We zullen niet rechtstreeks naar het hotel gaan, maar hij maakt er een hele tour van! Omdat Bali koffie een prima te drinken koffie is, maar niet helemaal het einde stelt Erwin voor iedereen mee te nemen waar we Luwak koffie kunnen proeven. Dit is koffie waarbij het Luwak beestje alleen de beste koffiebonen zelf in zijn geheel eet, vervolgens uit poept en daar dan vervolgens koffie van wordt gezet. Nou dit laten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan, jammie. We krijgen een rondleiding waarbij we verschillende koffie en thee proeven en uiteindelijk ook Luwak koffie krijgen die in mijn ogen net zo vies is alle andere koffie, maar volgens de rest is hij inderdaad erg lekker! Dus mocht ooit de gelegenheid hebben, probeer het!
Omdat wij altijd in Guesthouses slapen besluiten te laten zien waar wij normaal gesproken tijdens het reizen slapen en dus boeken we het Guesthouse waar we vorige keer super tevreden over waren. Of in ieder geval, dat was de bedoeling… Na verschillende straten te zijn ingeslagen begint niks ons te dagen en is dit zeker niet ons vorige Guesthouse, maar aangezien we al betaald hebben zit er niks anders op. Het blijkt helemaal niet erg te zijn want ook deze is super fijn en midden in ons complex zit zelfs een grote familie tempel! Iedereen is tevreden en na het achterlaten van onze spullen vervolgen we onze tour met Erwin, richting de rijstvelden. Omdat we hier al eerder zijn geweest weten we dat hoe verder je naar achterloopt, hoe minder toeristen je tegenkomt. Na onze ogen uit te hebben gekeken en voldoende rijst voor de rest van onze leven te hebben gezien, vertrekken we naar de water tempel waar lokale mensen zich reinigen met het water uit een nabijgelegen bron. Hier moeten niet alleen wij een sarong aan, maar ook Guido een Aart moeten er aan geloven. De rest van de tempel is prachtig waarbij vogels over het water scheren.
De volgende dag gaan we meer van de omgeving verkennen, maar helaas heeft Guido een voedselvergiftiging opgelopen waardoor hij zielig alleen achterblijft (niet getreurd zolang Guido zijn mobiel heeft met spelletjes vermaakt hij zich wel, haha). Na het beste ontbijt ooit, waarbij ze van fruit een hele taart weten te bouwen (mam, maak jij dit ook voor mij als ik thuis ben?) stappen we in de auto om te vertrekken naar het Monkey forest. Een plek waar ik vorige keer al gillend door heen rende met Bokito visioenen aangezien overal staat aangegeven dat je de aapjes niet in de ogen mag kijken. Ook dit keer ben ik op mijn hoede en probeer ik overal behalve in de ogen van de apen te kijken waardoor ik er nogal nerveus uitzie. Gelukkig heeft ook Laura hier last van, haha. Na een wandeltocht door het park waarbij we hordes aapjes tegenkomen die overal rondrennen, is Aart zo heldhaftig om naast een aapje te gaan zitten voor een foto. Deze aap zit namelijk zo lief bij de vorige toerist en legt zelfs een hand op zijn schoot. Aart heeft iets minder geluk helaas, de aap heeft het namelijk gemunt op zijn tas en begint deze aan te vallen en neemt er kwaadaardig een klein hapje uit. Ik wist wel dat er een Bokito in elk aapje zat.. Vervolgens proberen Laura en ik nog een foto te maken, maar aangezien ik zover aan de andere kant van het bankje probeer te gaan zitten dat ik er bijna van af val, is dat ook niet echt een Instagramwaardige foto. Plus de angstige blik doet het hem ook niet echt haha. Waarbij ik nerveus alle apen in de gaten houd, loopt Aart relaxt rond in het park en geniet van het uitzicht. Tot het moment dat er een aapje op het pad zit die Aart even over het hoof ziet… Een Bokito is geboren! Het aapje slaat op hol een blaast als een gek en komt op Aart af! Gelukkig komt er gelijk iemand van het park die helpt en zegt dat we kalm moeten blijven waarna we al snel door kunnen lopen. We hebben het overleefd, haha! Na het hele park te hebben gezien komen we weer aan bij de ingang, waar je bananen kunt kopen om de apen te voeren. Aangezien ik mij de vorige keer nog kan herinneren dat Guido dit deed sla ik wel even over. Dit resulteerde namelijk in alle bananen tegelijkertijd angstig op de grond gooien terwijl alle apen op je afkomen. Laura en Aart durfden het wel aan dus die gingen er voor! Bij Aart klommen de aapjes rustig naar boven om de bananen op zijn schouder te eten, maar bij Laura hadden ze schijnbaar al drie jaar geen banaan gezien en klommen ze naar boven alsof het hun laatste redmiddel was om te overleven, haha. Oftewel we hebben leuke foto’s!
Na het apenpark gingen we verder richting Mount Batur. Eenmaal aangekomen is het lunchtijd en dus proberen we het meest aantrekkelijke tentje uit te zoeken waarna blijkt dat ze hier alleen een buffet aanbieden… of toch niet?! Zodra we laten merken dat we dan wel alleen wat te drinken nemen komt opeens de ‘geheime’ en goedkope a la carte kaart naar boven. Waarna we onder prachtig uitzicht van Mount Batur en Mount Agung (die later wekenlang uitbarsten zal gaan staan) lunchen. Na bijna uit het lunchtentje te zijn gewaaid met onze sarongs over onze schouders als soort van superman capes ter bescherming (je zit daar nogal hoog), gaan we op weg naar de volgende bezienswaardigheid, een tempel. Deze tempel heeft dezelfde naam als een hele bekende tempel die in het water ligt maar na drie keer door het complex te zijn gelopen kunnen we met 100% zekerheid zeggen, dat we fout zitten. Maar mooi is de tempel zeker wel,haha!
Ondanks dat we al super veel hebben gezien, hebben we nog één bezienswaardigheid op de planning staan, namelijk een waterval. Daarvoor moet er nog wel even een stukje gereden worden. maar met het prachtige landschap onderweg is dat geen probleem! Eenmaal aangekomen blijft Erwin achter in de auto en al snel snappen we waarom, het beklimmen van de Mount Everest is er namelijk niks bij! Naar beneden lopen we 1000 treden waarna onze benen zo erg trillen dat we de terug tocht uitstellen en een tentje opzetten (grapje, maar we willen het wel). Gelukkig blijkt de waterval de tocht waard aangezien deze enorm is!
Op naar Nusa Lembongan!
Na we alles in de omgeving van Ubud hebben gezien, is ook Guido weer hersteld en vertrekken we richting Sanur. Dit is namelijk de plek waar we de boot richting het paradijs, Nusa Lembongan zullen nemen! We liggen een dagje aan het strand om vervolgens de boot te pakken na een goede onderhandeling (ja, we zijn nog altijd in Azië dus zonder onderhandelen gaat het feest hier helaas niet door). Helaas is het geen paradijselijk bootje zoals je misschien in gedachten zult hebben, maar meer iets dat lijkt op de binnenkant van een vliegtuig. Het is dan ook de missie van deze boot om je zo zeeziek mogelijk naar de overkant te brengen. Want we gaan recht door de golven heen en wel zo snel mogelijk, want tijd is geld, haha! Gelukkig zijn wij er tegen bestand, maar we vinden het zeker niet erg dat het een korte overtocht is. Eenmaal aangekomen, ligt er deze keer een heuse drijvende brug waar we al wiebelend niet van overboord proberen te vallen. We zijn er! We hebben deze keer gekozen voor een Guesthouse op Nusa Cenningan en dus springen we in de tuktuk! Aangezien Nusa Lembongan en Nusa Cenningan met elkaar verbonden zijn door een de smalle en bekende gele brug, kan de tuktuk daar niet overheen en dus gaan we met al onze bagage naar de overkant! Gelukkig voor ons is ons Guesthouse gelijk aan de overkant en blijkt het een top accommodatie te zijn waar niemand anders slaapt!
Omdat alles op Nusa redelijk ver uit elkaar ligt huren we gelijk scooters waarbij we te horen krijgen dat er maar twee helmen zijn. Ik quote de jongen van het guesthouse: Er is hier geen politie, dat is alleen voor de veiligheid… Ja inderdaad ja, haha. Aangezien we de vorige keer ook met moeite één helm konden krijgen geven we het maar op. Dat ze het in Azië niet zo nauw met veiligheid nemen weten we inmiddels wel nadat we gezien hebben dat ze scooters op scooters vervoeren. Laura heeft geluk en krijgt de gaafste scooter ooit, één met een geweldige bloemenprint! Wij daarentegen hebben één die om drie seconden uitvalt, maar verschil moet er wezen, haha. We rijden gelijk naar ons favoriete gedeelte van het eiland, Devils Tear. Hier slaat het water meters hoog tegen de rotsen, maar aangezien het eb is besluiten we later terug te komen en wat bij het restaurantje te gaan drinken. Maar wacht!! Wat zien we daar?! PUPPY”S!! CHANGE OF PLANS!! Die moeten in een doosje verscheept worden naar Nederland en wel nu! (ging helaas niet door, anders hadden wij nu al 800 honden denk ik) Opeens zien we twee piepkleine beestjes lopen die te schattig voor woorden zijn. Het ene beestje loopt na een poosje opeens zo mank dat hij niet meer wil lopen en mijn hart breekt, zo kunnen we hem toch niet achterlaten? Straks gaat hij nog dood?! Uiteraard kunnen we hem niet meenemen en gelukkig is er een moederhond bij, dus er zit niks anders op en na een lange tijd weer verder gaan.
De volgende dag is het tijd om de rest van het eiland te bekijken en dus springen we weer op onze scooter om het eiland over te crossen. Deze keer rijden we rijden we naar de kliffen die uitzicht bieden over de zee en Nusa Penida. Onder weg komen we de meest prachtige uitzichten tegen en genieten we van de rit. Hier is het een stuk rustiger dan op Bali en dus een stuk fijner om te rijden. Omdat we uiteraard wel willen laten zien waarom we Devils Tear zo mooi vinden, rijden we terug met vloed. Nu slaan de golven meters hoog tegen de rotsen. Ja, dit is zeker het mooiste plekje van Nusa Lembongan!
Lombok met haar prachtige rustige stranden en enorme kliffen!
Aangezien we het hele eiland hebben gezien besluiten we de volgende dag verder te reizen naar Lombok. Een van mijn favoriete plekken vanwege de prachtige heuvels die uitzicht bieden over de zee. Aangezien Guido en ik nog weten dat je vanaf het bovendek van de boot heerlijk van het uitzicht kunt genieten en de tocht een paar uur duurt, zijn we vastberaden voor deze plekken te gaan. Laura, Lilian en ik staan dan ook met onze koffers al op het strand zodra de boot aankomt en rennen richting zee! Een beetje ellebogen werk en en we hebben zo een paar backpackers tegen de grond gewerkt (nee grapje haha, maar snel waren we wel). Eenmaal aan boord van het eerste bootje blijkt het al snel voor niets. Want blijkbaar is er al een eerdere groep afgezet en dus zit het hele bovendek vol. Daar zitten we weer, in het vliegtuig gedeelte.. Alleen deze keer voor een paar uur. Gelukkig word de film Avatar opgezet en kunnen we van de Gili’s naar Lombok met veel moeite toch nog boven zitten.
Eenmaal aangekomen op Lombok is het precies zoals we ons herinneren, taxichauffeurs die je van alle kanten proberen op te lichten (vorige keer stonden we namelijk bijna zonder chauffeur als enige nog daar). We spreken een prijs af en moeten mega ver meelopen waarna ze ons in de brandende zon laten staan en er niemand komt. Hierna begint het hele onderhandel proces opnieuw en na wat geschreeuw en weg geloop krijgen we toch de prijs die we 20 minuten geleden ook al hadden afgesproken… Gelukkig hoort onze taxichauffeur niet bij deze jongens en is het een aardige man die we later nog vaker zullen gebruiken genaamd Tuna!
Aangezien ik nog altijd elke twee weken een bloedtest voor mij sodium moet doen, huren Guido een ik een scooter om uit te zoeken waar dit kan. Na heel wat uit gezoek komen we er achter dat dit een natrium test is en bij het medisch centrum gedaan kan worden. Aangezien dit in de ochtend moet maken we een afspraak en gaan we lekker uiteten!
De volgende dag springen Guido en ik zoals afgesproken braaf op de scooter, zoals je al kunt raden. In Azië is een afspraak niet altijd een afspraak, haha. En dus moet ik later terug komen. Ook de rest huurt een scooter (zonder helm uiteraard want die zijn op, geen politie joh!) en dus gaan we naar het prachtige en rustige strand waar we vorig jaar altijd lagen! Hier genieten we van het heldere blauwe water en het geweldige uitzicht met de kliffen om ons heen. Wat wil een mens nog meer! Halverwege de middag vertrekken Guido en ik voor bloedtest poging nummer twee. Eenmaal aangekomen wil ik ze bijna vermoorden. Bloedprikken? Nee joh, de meneer die het bloed weg brengt is al weg. Kom morgen maar terug. HALLO? IK WAS HIER AL EERDER! Na zijn collega te hebben gebeld legt hij wat verward nogmaals het bedrag voor wat ik al eerder te horen heb gekregen, je betaald dit? Ja, dat weet ik al lang (zelfde als in Australië). O joh, dan kan het wel. Dan gaat deze jongen nog wel even heen met je bloed. Ik ben gewoon serieus opgelicht over een bloedtest, haha. Nou hup prik nou maar. We gaan naar een kamertje waar een lief pluizig hondje ligt te slapen en ook blijft liggen terwijl ze mijn bloed afnemen, als dat maar goed gaat haha. We keren terug naar het strand waar de rest al een uur zit te wachten op hun lunch, ik ben blijkbaar niet de enige waar alles niet heel soepel gaat. Na de rest van de middag te hebben genoten van de zon, beklimmen we tijdens de zonsondergang de prachtige heuvels om te genieten van het uitzicht over zee. Hier zou ik wel uren kunnen zitten!
De secret Gili’s!
De dag daarna is het tijd voor een tour met Tuna. Op naar de onbekende/secret Gili’s! Onze eerste stop is Gili Nanngu waarvoor we met z’n allen in een klein vissersbootje stappen en aankomen op het meest prachtige eilandje! Tijd om te snorkelen! We krijgen allemaal een plastic flesje met water en broodkruimels waarna er serieus 100 gekleurde vissen om ons heen zwemmen. Lilian heeft het kleine gaatje in het flesje niet gezien en is zonder dop in het water gesprongen waardoor ze in een zee van brood en vissen zwemt haha, Ariël is er niks bij! Na het snorkelen genieten we nog even van het eiland waarna we weer op het bootje stappen voor onze volgende bestemming: Gili Tangkong. Dit eiland is onbewoond en er is dan ook werkelijk helemaal niemand, afgezien van een heel klein tentje waar we onze lunch krijgen. De lunch zit bij de tour en er is één keuze vis met ogen, graat en staart. Onze favoriet en vooral die van Guido, haha. Hoewel hij het twee keer probeert tegen te houden wordt het gezellig voor hem neer gezet. Aangezien er verder soep en rijst is hebben we weinig keus en dus eten we ook maar de vis. Gelukkig is het minder erg dan het er uit ziet en kunnen we onze magen vullen. Na ook op dit heerlijke eiland te hebben genoten is het tijd voor onze laatste stop wat als het goed is Gili Sudak is (onze gids was een klein beetje onduidelijk hierover, haha). Hier rusten we lekker uit en liggen we nog een poosje in de zon, oftewel een perfecte dag in paradijs!
Aangezien ik vandaag mijn bloedtest terug zou krijgen, maar ik nog steeds niet heb gehoord, besluiten we maar weer eens heen te gaan. De aanwezige verpleger belt een stuk of 10 keer en wordt nerveus van onze aanwezigheid en belooft te emaillen, nou we zullen zien. S’avonds om 10 uur krijg ik eindelijk antwoord dat alles goed is. Behalve mijn calcium, dat is 6x zo hoog als toegestaan waarna mijn Nederlandse dokter verzekerd dat die resultaten niet bestaan en ze de test ten eerste nooit hoeven te doen en tweede fout is, bedankt voor die stress, haha.
Op naar de Gili’s waar de mooiste dag van mijn leven gebeurde!
De volgende dag nemen we afscheid van Lombok, maar niet voor één laatste stop. We bezoeken namelijk nog één waterval! De waterval die wij vorig jaar hebben bezocht in de buurt van de Rinjani, tenminste dat dachten we… Eenmaal aangekomen lijkt de ingang niks op de vorige keer en zegt Tuna- nee joh dat is helemaal niet op de route, daar gaan we niet heen. Nou, ja we zien iets nieuws dus, haha. We moeten alleen nog wel even naar het ‘informatiecentrum’ toe. Hier zitten een paar jonge jongens die ons er van proberen te overtuigen dat we a: een gids nodig hebben want anders verdwalen we zeker weten en b: een verzekering want ja anders kunnen ze niks garanderen. Van andere watervallen weten we dat er bijna altijd een pad is en zie je je al in Nederland aankomen? Maar ik heb bij dat steentje hutje een verzekering op dit geschreven papiertje afgesloten hoor! We willen best een entreeprijs betalen, maar dit doen we allemaal niet. We lopen weg en willen door de poort waar opeens allemaal jongens heel boos worden en de poort dicht gooien, zo kunnen we toch niet doen? Het moet wel via hun regels! Uiteindelijk besluit Tuna zich er toch maar mee te bemoeien en regelt een kleine entree prijs voor ons, waarna we eindelijk naar binnen kunnen. Nog geen 10 meter later roep Tuna dat we fout gaan, we moeten namelijk naar links (oké misschien hadden we wel die gids moeten hebben, haha). We komen aan bij de eerste waterval die mooi en hoog is! We weten dat er nog een tweede moet zijn dus gaan verder op pad. Na een poosje lopen komen we ook bij de tweede aan die nog groter en indrukwekkender is! Nu moeten we alleen nog terug, dit blijkt moeilijker dan gedacgt en na een flink stuk lopen vragen we ons af of we niet naar links hadden gemoeten. Komen we wel terug of komen we straks aan in een één of ander verlaten dorp? We willen bijna omdraaien als we aankomen bij de ingang, halleluja! Hadden ze bijna gelijk over die gids, haha!
Na het bezoek aan de waterval stappen we in de auto om de boot naar de Gili Trawagan te pakken. Deze keer hoeven we niet in de vliegtuig boot, maar zitten we overduidelijk in de lokale boot tussen het eten dat ook over moet naar Gili Trawagan. Deze rit hebben we uitzicht en dat is een stuk beter! We gaan naar dezelfde accommodatie als vorig jaar aangezien deze ons zo goed bevallen is en genieten de rest van de dag van het strand.
Wat er daarna gebeurde!
Na een lekker dagje aan het strand te hebben gelegen maken we ons klaar om naar het mooiste tentje van Gili Trawagan te gaan. Hier kwamen we vorig jaar altijd super graag en dus willen we dit ook aan de rest laten zien. We lopen naar de andere kant van het eiland waarna er gelijk een tafel op het strand word gezet (wat een geweldige service denk ik nog) waarna ik foto’s maak van het Instagram waardige uiterlijk en we genieten van het uitzicht. Guido gaat vervolgens naar het toilet waarna hij super lang weg blijft en ik hem maar even app of alles wel goed gaat. Na een nog langere tijd komt Guido weer terug waarna hij vraagt of ik even mee wil lopen, mijn hart staat bijna stil. Er gaat iets gebeuren, want we gaan zeker geen schelpen zoeken. Terwijl we lopen naar het strand verteld Guido hoe veel hij van mij houd en gaat opeens op één knie zitten met de allermooiste ring ooit! Of ik met hem wil trouwen! WAAAAAAAAAAAAT! JAAAAAAAAA!! Iedereen klapt (we staan voor een vol terras) en ik sta met mijn mond vol tanden, is dit nou echt gebeurd? Opeens hoor ik dat ook mijn lieve vader alles heeft meegemaakt via Facetime, hoe mooi! De champagne komt te voorschijn (waar Guido de halve dag mee bezig is geweest om te regelen) en ik ben het meest gelukkige meisje op de mooiste plek! Vervolgens genieten we van de mooie zonsondergang en het meest heerlijke diner. Ik kan de hele avond niet ophouden met lachen, we zijn gewoon verloofd!
Duiken
De volgende dag is het tijd voor Guido en Aart om te duiken! Laura en ik hebben het iets minder goed getroffen en hebben last van onze maag, dus besluiten het rustig aan te doen in de kamer. Aangezien ze beiden geen PADI hebben moet er eerst in het zwembad geoefend worden en zijn ze vervolgens klaar voor de zee! Ook Lilian mag mee op de boot, dus dat is leuk! Eenmaal in het water gaat het bijna fout! Een andere boot let niet goed op en over vaart Aart bijna, maar gelukkig gaat het goed en kunnen ze zakken! Eenmaal in de zee is het prachtig en zien ze de meest prachtige gekleurde vissen zoals Nemo’s maar ook een stuk of vier schildpadden!
Uluwatu waar we onze privé villa hebben en van een bijzondere dans genieten.
Na bij te zijn gekomen van onze buikpijn op Gili Trawagan is het helaas tijd om afscheid te nemen van de plek met de mooiste herinneringen. We gaan namelijk weer op de boot om door te reizen naar Uluwatu! Ook deze keer mogen we genieten van de ‘vliegtuig boot’ waarbij dit de ergste rit ooit is. De golven zijn mega hoog, het water loopt met kleine stroompjes door de ramen, de mensen die boven op zitten zijn volledig door weekt, halverwege slaat de deur open en één keer gaan we zo scheef dat ik me afvraag of het goed komt. Oftewel, een avontuur waarbij we blij zijn dat we weer op het vaste land staan, haha! We hebben onze oude taxichauffeur Erwin gevraagd ons op te halen en we gaan op weg naar Uluwatu waar we de mooiste verblijfplaats tot nu toe blijken te hebben! Een enorme villa voor ons zelf met heerlijk zwembad!
Na een middagje bij het zwembad te hebben gelegen pakken we de volgende dag de scooters richting het strand. Hier hebben we een heerlijke lunch met uitzicht over zee waar we de surfers zich zien uitleven op de golven. De golven zijn hier super goed en het ziet hier dan ook zwart van de surfers! Vervolgens dalen we af naar het strand waar je onder een soort van grot door naar het strand kunt lopen, maar niet voordat we de apen ontwijken die mij proberen te achtervolgen (aaaa). Hierna is het tijd om de Uluwatu tempel te bekijken waar we ook een traditionele dans willen zien! Al snel blijkt dat er mega veel animo is voor deze dans en we snel een plekje moeten gaan zoeken na kaartjes te hebben gekocht waarna we toch nog zeker een half uur moeten wachten. Guido en ik zijn wat sceptisch aangezien de dans een uur gaat duren, maar als het eenmaal begint is het super leuk! De dans is genoemd de Kecak en nu weten we waarom! Dit woord zeggen ze gedurende de voorstelling de hele tijd super snel waarbij ze een verhaal uitbeelden. Het is lastig uit te leggen, maar zeker leuk als je hier heen gaat!
Het was geweldig!
Na nog een dag van onze villa te hebben genoten, zit het er helaas op en vertrekken we voor de laatste dag naar Kuta. Laura zal hierna naar Australië vliegen en Lilian en Aart terug naar Nederland, iedereen vliegt vanavond weer weg… Gelukkig hebben we nog één dag samen en dus gaan we iets leuks doen! Namelijk schildpadjes vrijlaten in de zee! Om half vier staan we klaar om een muntje op te halen waarna we om vier uur ons schildpadje op kunnen halen om hem terug te laten in de zee. We krijgen te horen dat op elke 1000 schildpadden er maar één overleefd… Dit komt omdat het schildpadje 60 uur achter elkaar zwemt waarna het alles eet wat hij tegenkomt inclusief plastic. Gelukkig laten ze 300 schildpadden per dag in het water, dus in ieder geval kunnen er schildpadden terug de zee in komen. Laura en ik zijn zo blij als kinderen en staan met onze schildpadden langs de lijn waarna het tijd is om ze de zee in te laten. Eerst moeten ze richting de zee lopen waarna we ze later verder ze de zee in moeten tillen (en ik per ongeluk die van mijn buurvrouw pak i.p.v. die van mij, oeps) omdat het water schijnbaar te ver weg is waarna ze langs onze benen richting open zee zwemmen (zoooo lief).
Hierna gaan we nog snel wat eten en dan is het helaas tijd om terug te gaan naar het hotel… Het is nu echt zover en tijd om afscheid te nemen. Hoewel ik echt nooit heimwee heb en ook niet thuis mis, voelt dit afscheid opeens heel zwaar maar er zit niks anders op. We hebben de beste tijd gehad en de mooiste herinneringen gemaakt!
Hierbij nog wat meer foto’s van de afgelopen weken!
