Bijna is het zover, het einde van onze motorreis door Vietnam is inzicht! Maar niet getreurd, in dit één na laatste deel zien we de meest prachtige natuur, zijn we super (echt waar) sportief en hebben we onze zoveelste lekke band!
Motorreis door Vietnam- de zwaarste rit!
Na het mooie Phong Nha, ging de reis ons brengen naar Ninh Binh. Een plek waar ik al lang naar had uitgekeken, dus ik had er zin in. Het enige probleem was nog even die tocht die we moesten gaan afleggen. Deze zou namelijk niet alleen 7,5 uur in beslag nemen maar ook nog eens de saaiste route tot nu toe zijn. Met goede moed begonnen we redelijk op tijd aan de tocht, maar al snel bleek de tijdsindicatie niet te kloppen. De saaie weg daarentegen, klopte helaas wel. We reden voornamelijk één lange weg, door dorpjes met veel toeterende bussen, enorme vrachtwagens en heel veel scooters. Gelukkig voor mij, had Guido voldoende aan één paar ogen op de weg. Na de vele afgelegde kilometers weet ik dat naar voren kijken resulteert in heel veel gilletjes, schreeuwende aanwijzingen en nog meer dingen die Guido af kunnen leiden. Daardoor kon ik mij gelukkig focussen op de omgeving en gezellig zwaaien naar passerende mensen.
Daar loop je dan met je goede gedrag langs de snelweg!
Doordat het schema van geen kant klopte, haalden we het niet voor het donker. Daar reden we dan in het pikkedonker op de snelweg. Niet erg goed voor je gemoedstoestand aangezien een gedeelte van de motoren geen eens licht heeft. Daarnaast zien die enorme vrachtwagens er in het donker nog angstaanjagender uit! (hier hebben ze van die enorme Amerikaanse vrachtwagens met spitse neuzen). Gelukkig hoefden we niet lang in het donker te rijden en waren we er bijna…. Tot dat onze band 10 minuten voor het eindpunt, midden op de snelweg begaf. Snel bracht Guido ons veilig naar de vangrail waar we moesten lopen naar het einde van de snelweg. Gelukkig bleek dit niet ver en kwamen we al snel aan bij een kruispunt. Hier kwam wonder boven wonder een mannetje naar ons toegerend om te vragen wat het probleem was. En zoals iedereen hier in Vietnam, kon hij onze band maken! Hup, mee naar zijn winkeltje, even wat drinken en klaar alweer!
Op naar Paradijs!
Na deze korte stop konden we gelukkig verder naar onze slaapplaats. Deze was iets minder makkelijk te vinden als gedacht, maar o zo gaaf! Na door een klein dorpje te zijn gereden, stuurde de kaart ons naar een onverharde weg tussen het hoge gras en langs het water. Onze slaapplaats bleek echt midden in de natuur te zitten! Eenmaal aangekomen werden we ontvangen door een te schattige puppy (ook onderweg naar huis) en was er gewoon op ons gewacht met het avond eten. Uitgehongerd schoven we aan en kletsten we met alle gezellige mensen (waaronder Paulien en Alexis die er ook weer waren). Na het eten was het zo ver, we gingen onze bungalow bekijken. Een lang, met kleine stenen aangelegd pad, bracht ons langs het water en over houten bruggetjes naar het mooiste plekje op aarde! Onze mega grote bungalow met twee tweepersoons bedden, fijne douche en toilet en enorme veranda. En het aller beste: alles was open! De ‘ramen’, oftewel de hele voorkant van de bungalow kon afgesloten worden met soort van schotten waardoor je nog steeds naar buiten kon kijken. Gelukkig was er ook een klamboe, want muggen waren er natuurlijk ook. Na een paar gezellige spelletjes besloten we op tijd te gaan slapen.
Ik blijf hier wonen!
De volgende dag bleek pas echt hoe mooi het er eigenlijk was. Onze veranda had uitzicht over een klein riviertje dat langs onze bungalow liep en over prachtige, grote karst gebergten. Oké, hier ging ik dus echt nooit meer vandaan! We besloten lekker rustig aan te doen en te genieten van de locatie. Onder het genot van verse broodjes van de supermarkt (10 km verderop) met kaas en vleeswaren, hadden we een top lunch. Uiteraard moest er ook wat van de omgeving worden gezien en dus pakten we de (gratis) fietsen naar Tam Coc. Dit wordt ook wel het Halong Bay op het droge genoemd en niks is minder waar! De fietstocht was 20 minuten waarbij Guido op een mini fiets zat met knieën tot onder zijn oksels (oké, misschien had ik die eerst en was hij zo lief om te wisselen, maar toch erg grappig). Eenmaal aangekomen boekten we een bootje (€6 euro waarbij er maximaal 2 personen op mochten, overigens geldt dit alleen voor buitenlanders..) en betaalden we de entree prijs (€5 p.p.) waarna de tocht begon! Er was inderdaad niet gelogen, het landschap was fantastisch! We vaarden door groene landschappen met aan weerszijden hoge karst gebergten. Ook bracht de boot ons onder grotten door waarvoor je nog net niet hoefde te bukken. Onze tour gids bleek echt super meedenkend te zijn en gaf meerdere keren aan hoe we het beste een leuke foto konden maken (vermoed dat ze zelf ook Instagram heeft, haha). Omdat we nogal uitgeput waren van de motorreis, besloten we ook gelijk maar een dag extra in dit paradijs te blijven. De volgende dag genoten we dan ook van de heerlijke rust en het uitzicht!
Op naar Halong Bay!
Na Ninh Binh gingen op weg naar het echte werk, namelijk Halong Bay! We vertrokken mooi op tijd zodat we niet weer in het donker hoefden te rijden (niet echt goed voor je relatie, haha). De weg naar Halong Bay bracht ons voornamelijk langs mooie karst gebergten met daarnaast hele vieze industrie. Hier wordt het geld verdiend blijkbaar, en dus de natuur verpest… Ook was het op de weg duidelijk te merken dat je midden tussen de industrie zat. Grote (lees: ENGE) vrachtwagens zoefden aan alle kanten voorbij. Dit gepaard met een hele hoop en irritant getoeter, waardoor je soms bijna van schrik van je motor afvalt (arme Guido aangezien ik op die momenten mijn nagels in zijn schouders zet, haha). Na een tocht die veel korter uit bleek te vallen dan verwacht, kwamen we aan. Paradijselijk Halong Bay, toch?! Niets was minder waar.. De hele kustlijn werd volgebouwd en daarom hadden ze er voor het gemak maar even een 3 meter hoge muur voor geplaatst. Zover voor het mooie uitzicht… Aangezien we vroeg waren, besloten we nog even rond te lopen. Al snel bleek dat hier niks, maar dan ook echt niks te beleven valt. Na 1,5 kilometer vonden we eindelijk weer uitzicht over Halong Bay, dat dan weer wel.
Niks toeristen, wij doen het op de lokale manier!
Omdat de tours in de baai erg duur zijn en we daarnaast hoorden dat je ook nog eens met 100 man op het zelfde strand zit, besloten we een andere optie te nemen. We gingen namelijk voor de lokale manier, met de ferry naar Cat Ba! Dus daar stonden we met ons goede gedrag, om kwart over zes naast de motor. We wisten niet precies hoe laat de ferry zou vertrekken en wilden uiteraard niks van het mooie Halong Bay missen. Na een kort motor ritje, belanden we aan de verkeerde kant van de pier waar wonder boven wonder iemand ons de goede weg kon wijzen. We bleken een half uurtje te vroeg maar na ontbijt met een overheerlijke aardbeien Cornetto (ja pap en mam, ik eet zeker wel fruit), konden we met motor en al de boot op. Gelukkig voor ons zijn Aziaten vampieren en willen ze geen van allen in de zon. Hierdoor genoten wij van het beste plekje, vol in de zon! Na een uurtje op de ‘boottour’ (we doen gewoon net alsof) door Halong Bay, kwamen we aan op Cat Ba. Hier stapten we op onze motor voor een mooie tocht over het eiland. Omdat we besloten hadden sportief te gaan doen en op eigen houtje Halong Bay te ontdekken, huurden we een kajak. (ja ik, die ooit een kano heeft laten zinken op de middelbare school, huurde een kajak.) Na een goede lunch en een tas met boodschappen stapten we in onze kajak. Dit bleek onverwacht echt mega goed te gaan. Al vond ik persoonlijk wel dat Guido veel klaagde over het water dat in zijn gezicht spetterde (oké, misschien gooide ik wel per ongeluk golven naar achter.. Maar ja.. ik deed toch mijn best?!) Gelukkig voor ons, hadden we al onze spullen in een waterdichte hoes en onze tas in een regen zak. Door ons wilde geroei dreven namelijk al snel de boodschappen door de kajak. Na ongeveer een half uurtje kajakken, waarbij ik de halve tijd de slappe lach had (ik moest blijkbaar sturen maar serieus, hoe doe je dat?), kwamen we aan op Monkey Island. Het was niet helemaal wat de naam deed vermoeden, want in geen wegen of velden waren aapjes te bekennen. Het eiland daarentegen was prachtig en ook was er een uitkijkpunt aanwezig. Natuurlijk niet zoals in Nederland met een trap, maar gewoon over de rotsen klimmen omhoog! Volledig bezweet klommen we over de scherpe rotsen en genoten we van het prachtige uitzicht over de baai! Op de terugweg bleek ik in mijn vorige leven een padvinder te zijn geweest en viste ik zo met een stok Guido zijn slipper uit een diep gat. Die had hij daar even voor het gemak laten vallen, haha.
Terug naar wal!
Na deze tocht besloten we nog iets verder te kajakken, maar doordat de open zee erg wild was geworden besloten we na een uurtje toch maar van dit idee af te zien. Golven van 1,5 a 2 meter trotseerden namelijk onze kajak waarbij ik (stoere) gilletjes uitsloeg. Eenmaal terug tussen de rotsen, vaarden we nog even langs de drijvende vismarkt. Hier werden de gevangen vissen in netten in het water gehangen, waarna ze levend konden worden gekocht. Volledig uitgeput vaarden we terug waarna we genoten van een heerlijke smoothie in de haven. Uiteraard moesten we ook weer terug naar Halong en al snel bleek dit iets makkelijker gezegd dan gedaan was. Eenmaal aangekomen bij de pier, was deze vol beladen met auto’s, bussen, scooters en heel veel mensen. Gelukkig waren er nog wel kaartjes beschikbaar maar, zoals één keer per week gebeurd, was onze band weer lek. Ook de boottocht terug was weer fantastisch waarbij wij (als enigen) heerlijk in het zonnetje zaten.
Doorgestoken kaart?!
Eenmaal aangekomen, bleek onze band misschien toch iets minder per ongeluk stuk te zijn gegaan. We waren namelijk nog maar net de boot af of er was gelijk al iemand die ons benaderde om onze band te laten maken. Nog geen vijf minuten later kwam zijn vriend inclusief gereedschap (en extra binnen band) eraan om onze band op te lappen. Na ons over de hogere prijs heen te hebben gezet, (scheelde twee euro met eerdere reparaties) zat alles snel weer in elkaar en konden we verder! Een beetje bedroefd, dat wel.
Pizza!
Na een aantal dagen lokaal te hebben gegeten, waren we toe aan iets anders. Mijn lieve ouders hadden ons een etentje gegeven en dus gingen we voor overheerlijke pizza! Na een taxi ritje waarbij wij de taxi chauffeur weer eens moesten navigeren, kwamen we aan. Uiteraard moesten we na dit heerlijke avondmaal ook weer terug. Dit bleek iets lastiger dan de heen weg. Onze chauffeur leek namelijk zojuist uit een bergdorpje te zijn gekomen voor het baantje van taxi chauffeur. Hij reed namelijk de helft van de tijd aan de verkeerde kant van de weg en op onze navigatie scheen hij met een zaklantaarn… Gelukkig kwamen we ook deze keer weer veilig aan!
Na dit avontuur besloten we vroeg op bed te gaan voor onze laatste reis naar Hanoi! Benieuwd naar onze allerlaatste trip op onze motorreis door Vietnam? Blijf de blog dan in de gaten houden! Heb je onze eerdere blogs nog niet gelezen? Kijk dan snel hier!
Maar eerst nog wat foto’s!
