De mooiste watervallen ter wereld in Luang Prabang!

Na een zwaar afscheid van de Steendijkjes ontmoeten onze lieve vrienden Kirsten en Erick waar we nog een paar gezellige dagen op Bali mee hebben! Hierna zit het erop en vliegen we door. Deze keer naar een land waar we nog niet eerder zijn geweest, namelijk Laos! Een land dat heel arm schijnt te zijn, met de meest lieve mensen en enorm goed eten! Zijn jullie net zo benieuwd als ons? Lees dan snel mee hoe wij het in de eerste stad Luang Prabang hadden!

Tuk tuk gezocht!

Na een vroege vlucht vanuit Bali komen we aan op iets wat mij denken aan de Sahara maar ze per ongeluk Laos hebben genoemd. Mijn hemel het lijkt wel 50 graden, waar komt dit opeens vandaan? Zo warm was het zeker niet in Bali en zover zijn we nou ook alweer niet gevlogen. Naast ons in een vliegtuig zat een aardige backpacker en met z’n drieën zijn we vastbesloten dat we niet afgezet gaan worden voor het vervoer naar de stad. Geloof me, dit is echt een opgave op het vliegveld want daar zit volgens mij de plaatselijk maffia. Zonder te aarzelen lopen we alle taxi chauffeurs voorbij die inderdaad te hoge bedragen vragen (al gaat het om eerlijk te zijn hier alsnog om een paar euro) en gaan we op zoek naar een tuktuk. Na de eerste tien minuten ploeteren gutst het zweet aan alle kanten van mijn lichaam en draai ik me net zo lief om naar de taxi met airco. En eerlijk gezegd hadden Guido en ik dit plan na lopen in de brandende zon, zonder uitzicht op een tuktuk (want die is nergens) en een veel te zware backpack al lang opgegeven om een luttele drie euro te besparen. Maar deze jongen is een die hard en dus gaan ook wij als hobbelende kamelen door deze Sahara op zoek naar een tuktuk. Toegegeven, vroeger had ik alles gedaan om een paar euro te besparen, maar tegenwoordig heb ik het gevoel dat we een beetje te lang weg zijn en daardoor soms wat te lui zijn geworden voor deze diehard praktijken die gewoon niet genoeg opleveren. Maar niet vandaag! Uiteraard is er nergens een tuktuk te bekennen en dus ploffen bij een lokaal cafeetje neer voor een ijskoud drankje om ons bloed, zweet en tranen weg te drinken en hopelijk daar een tuktuk aan te houden. Al snel hebben we geluk en samen met nog een stel backpacker delen we de kosten om super goedkoop richting het centrum te rijden, halleluja!

Een gezellige avond met vele drankjes

Van Kirsten en Erick hebben we een fijne kamer aangeraden gekregen waarna we deze zonder internet proberen te zoeken. Wat uiteraard super goed gaat… We verdwalen een stuk of 6 keer, maar komen met behulp van een aardige Laotiaanse man en zijn internet aan waarna we eindelijk al het zweet van ons af kunnen spoelen. Hierna spreken we met Stefan af (de backpacker uit het vliegtuig) om te gaan eten bij de nightmarket. Want ook al houd je niet van Aziatisch eten, dan is dit altijd de plek om het lekkerste eten te vinden! Dat Laos een Franse kolonie is geweest zien we in het eten overal terug, want ze hebben niet alleen lekkere stokjes, maar ook overheerlijke stokbroodjes en lekkere bakkerijtjes. Aangezien alles hier een euro of minder kost, besluiten we de nightmarket te zien als ons eigen tapasrestaurant en overal wat te proberen. Het ene is zeker beter als het ander en na onze buiken vol te hebben gegeten vertrekken we naar één van de meest populaire barretje in Luang Prabang, Utopia. Dat het populair is blijkt al snel wanneer onze tafel half in de bosjes staat, maar geen probleem wanneer je met Stefan op pad bent. Hij maakt namelijk binnen 5 minuten nieuwe vrienden. En zo belanden wij aan een goede tafel met twee gezellige meiden waarmee we de volgende dag gelijk een tour boeken naar de Kuang Si Falls. Vele drankjes later besluiten we naar huis te gaan, wat de volgende dag een wat onverstandige beslissing blijkt te zijn.

Op naar de mooiste watervallen ter wereld!

De volgende dag heeft iedereen het zwaar, waarbij ik voor het eerst geluk heb dat ik zo weinig mag drinken, haha. Braaf zijn we vroeg onderweg, waarna al snel blijkt dat we in het gemeenste busje ter wereld zijn gestapt. Het hobbelt namelijk zo erg dat ook mensen zonder kater verdrietig uit het raam staren. Gelukkig werkt het beste medicijn tegen de kater altijd, namelijk chips en cola! Volgens mijn lieve moeder en mij is dit overigens het medicijn tegen alles, haha.

Na de lange reis blijkt al snel dat de ruige tocht niet voor niks is! We komen namelijk aan bij de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien! Het water is zo blauw dat het lijkt alsof er 15 Instagram filters overheen zitten en ze het hebben gebouwd als toeristen attractie. Maar nee, dit is gewoon hoe de waterval is! Hij bestaat uit mega veel niveau’s en is onbeschrijfelijk mooi! We klimmen verder omhoog en zien de grootste waterval die we ooit hebben gezien, wauw! Dit moet één van de mooiste watervallen ter wereld zijn! Het blijkt dat we helemaal tot de top kunnen klimmen dus uiteraard gaan we ervoor. Boven word je beloond met een ijskoud zwembad waarbij Guido dapper genoeg is om vanaf de schommel in te springen. Ik daarentegen heb al het gevoel dat ik een ledemaat verlies zodra ik mijn been in het water steek dus sla liever over. Guido staat rustig te genieten van het water wanneer de Jackie Chan in hem ontwaakt en hij als een ninja in het water staat te vechten. Nee hij wordt niet aangevallen door piranha’s, er zitten kleine visjes de dode huidcellen van zijn voeten te knabbelen, haha.

De rest van de groep besluit dat het leuk is om als ontdekkingsreizigers op zoek te gaan naar een grot die nergens duidelijk staat aangegeven. Altijd een goed idee, vooral wanneer het pad meer lijkt op een modderbad dan op iets dat begaanbaar is en ik meer dan onhandig ben. Na de eerste drie meter verlies ik mijn eerste slipper en na de 15e keer geef ik het op en ga ik verder op blote voeten. Misschien word ik zo wel één met de natuur… Halverwege besluit de groep toch niet Indiana Jones te zijn en draaien ze inclusief het moddermonster om. Wat een hel, iedereen lacht me uit, maar deze keer loop ik als enige zonder uit te glijden terug en die zooi spoel ik er later wel weer af!

Na besloten te hebben dat het hele één worden met de natuur het misschien er toch niet in zit voor mij, besluit ik alles er af te spoelen en gaan we richting het busje. Iemand van onze groep heeft gehoord dat er een traditioneel dorp in de omgeving zit waar de souvenirs die in het dorp worden verkocht, worden gemaakt. Het leek allemaal goed te gaan aangezien het super afgelegen was, maar eenmaal aangekomen blijkt het een toeristen scam. Het dorpje is speciaal op gezet voor voor toeristen met allemaal kleine kindjes die de producten moeten verkopen, snel weg dus. Gelukkig was er een lieve puppy waarmee ik met de kinderen kon spelen. Ja, deze hond was van hun maar een naam nee die had hij niet, haha. Dat vonden ze ook maar een vreemde vraag.

Welkom in het horrorziekenhuis in Rusland 1940

Omdat het weer tijd is voor mijn bloedtest besluiten we vandaag gelijk naar het ziekenhuis te gaan aangezien het nog vroeg is. Online lees ik de meest vreselijke horrorverhalen over het beste en gelijk ook enige ziekenhuis uit de omgeving. Maar aangezien de dokters goed schijnen te zijn en er daarnaast ook helemaal geen andere keus is, gaan we er heen. Hoewel het er van de buitenkant best prima uitziet, zou de binnenkant zo het decor kunnen zijn van een Russische oorlogsfilm. Bij de bedden krijg ik nachtmerries over horrorfilms waarbij je aan het bed wordt vastgebonden. Hoewel ik liever wil omdraaien dan blijven, zit er niks anders op. Daarnaast moet ik niet zeuren, ik kom voor een bloedtest en er zijn mensen waarbij dit de enige hulp om te overleven is en daar nog blij mee zijn ook. Ja, dit heb ik in geen één Aziatisch land nog zo gezien, gelukkig. Na een half uur zoeken vind ik iemand die Engels spreekt, waarna de zuster aangeeft dat we door de Intensive Care moeten lopen. We proberen zoveel mogelijk naar beneden te kijken zodat we niemand storen, want de patiënten liggen hier allemaal samen en hebben geen enkele privacy. Vanuit de volgende kamer zien we dat de familieleden hier de infusen voor de patiënten omhoog moeten houden. Hoe dan? Hier kan je toch een oplossing voor vinden? Een bamboe stok is al voldoende lijkt me…

De dokter blijkt inderdaad erg goed! Hij spreekt perfect Engels, weet gelijk wat ik bedoel en snapt dat een bloedtest nodig is, top! Dat kan vandaag alleen niet en dus krijgen we een briefje waarop alle informatie voor morgen ochtend staat. Nu maar snel weg hier!

Eenmaal thuis besluit ik nog even van het uitzicht langs de enorme Mekong te genieten terwijl Guido gaat relaxen op onze kamer. Na een poosje wandelen vind ik het perfecte plekje met uitzicht over zowel de bergen als de Mekong, de mega sterke rivier die hij is aan mij voorbij trekt. Ja, voor dit soort uitzichten doe ik het!

Torretje voor ontbijt?!

De volgende ochtend gaan we opzoek naar een lekker ontbijt, als we een markt spotten! Hoe vaak ik ook al op een markt ben geweest in Azië, ze blijven me verbazen en dus slaan we ze nooit over. Ook deze keer kijken we onze ogen uit! De lokale marktvrouwen hebben hun marktproducten netjes uitgestald terwijl iemand met een plastic zakje met een gaatje aan mij voorbij loopt. Wat zag ik daar nou? Ja inderdaad, er hangt een hele lange nek van een gans uit het gaatje. Iets verder op zien we een enorme bak vol zwarte torren zo groot als je hand waarbij je bijna zou denken dat het kinderspeelgoed is, maar nee blijkbaar kan je dit ook kopen om te eten. Er naast staat een andere bak met spartelende visjes waarbij we ons in eerste instantie afvragen wat het zijn aangezien ze zo spartelen, tot het akelig stil blijft… Aa hele verse vis was het dus. De vissen iets verderop daarentegen niet. Hier zitten de engste wespen die we ooit hebben gezien een lekker thee kransje op de vissen te houden. Maar dit weerhoud de mensen er uiteraard niet van om de vissen te kopen. Herinnering aan mezelf: Eet hier geen vis, je hebt het ziekenhuis gezien. Ondanks dat we van deze markten houden besluiten we ons ontbijt ergens anders te scoren en gelukkig heeft Luang Prabang ook minder avonturistische opties voor ons!

Russisch ziekenhuis deel 2.

Na het ontbijt is het tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis voor het daadwerkelijke bloedprikken. Na een poosje zoeken vind ik een aardige zuster die Engels spreekt, nou ja soort van. Hierna doet zich alleen een probleem op waarbij de zuster naar de lampen wijst… er is geen elektriciteit en dus zit het hele ziekenhuis zonder. Ja, echt waar er zijn geen generatoren en er is in het hele ziekenhuis geen stroom. Op dit moment kunnen ze dus niks met mijn bloed, kom morgen maar terug. Ik zeg dat het vandaag moet waarna ze zegt dat ik maar moet wachten op het terug komen van de stroom. Wanneer en of dit terug komt, geen idee. Op het moment dat ze de laatste woorden uitspreekt (geen grap) springen alle lampen aan is de elektriciteit terug! Het bloed kan worden afgenomen, tenminste voor zolang als het duurt.

Vervolgens geeft de zuster aan dat ik eerst moet betalen voordat er bloed kan worden afgenomen, dus snel naar de kassa! Al snel blijkt dat het hier niet gaat zoals in de meeste landen, waarbij je netjes in de rij gaat staan. Nee je duwt gewoon net zoals alle andere mensen je briefje tussen het raam waarna je betaald. Aangezien één van de medewerkers achter het raam ziet dat ik dit niet door heb, komt ze aangelopen om mijn briefje te pakken en die ook tussen het raam te gooien. Want met netjes wachten kom je er niet, haha. Hierna wordt mij aangegeven dat ik op het gele stoeltje moet wachten om te bloed te prikken waarna een paar hele lieve giechelende zusters mijn naam proberen uit te spreken. Aangezien ik graag wil weten wanneer ik de resultaten kan krijgen probeer ik dit aan deze zusters te vragen waarna ze mij heel lief glimlachend aan blijven kijken. Oke, geen Engels dus haha. De Engels sprekende zuster weet het gelukkig wel en s’middags blijkt alles goed te zijn!

Op zoek naar een verjaardagstaart!

Het is morgen zo ver! Guido is jarig!! Ondanks dat Luang Prabang één van de grotere steden is, bezit het geen één echte winkel en dus zit het kopen van een cadeau er niet echt in. Hoewel ik Guido heel graag blij zou maken met een olifanten broek of nog zo’n vreemd schilderij dat we in Myanmar kochten, ben ik bang dat er dan niet veel van de verjaardagsvreugde overblijft, haha. Gelukkig heb ik Bali al duiken cadeau gedaan, maar uiteraard moet er op de dag zelf wel iets gegeven worden. Aangezien je geen verjaardag kan vieren zonder taart, is dit mijn missie! S’middags sneak ik er tussenuit om naar de bakkerij te gaan die ik een paar dagen eerder heb gespot. Hier stond namelijk aangegeven dat ze verjaardagstaarten maken, dus daar moet ik zijn! Eenmaal aangekomen ontmoet ik de bakker die een enorm boek te voorschijn haalt met taarten waaruit je kunt kiezen. Aangezien de taart te duur is voor twee personen, weet ik dat ik een immense taart ga ontvangen bedoeld voor een familie met 6 kinderen. Maar hé, wie heeft er nou ooit te veel taart? Guido is jarig en dus zal hij een taart krijgen!

Er is er één jarig hoera hoera!

Vandaag is het zover! Guido is 27 geworden, HOERA! Uiteraard zing ik uit volle borst waarna het hele hotel wakker is en Guido vraagt of ik wel taart voor zijn verjaardag heb geregeld. Uiteraard verwacht hij nee en is dan ook super verbaasd als ik ja zeg, haha! Maar voordat we taart gaan eten samen met onze 6 kinderen (grapje), pakken we onze spullen in en verplaatsen we ons voor de komende twee nachten naar een super luxe hotel speciaal voor Guido zijn verjaardag! Eenmaal aangekomen hebben we de meest luxe en enorme kamer waar we ooit in hebben geslapen waarbij ons terras zelfs een bureau heeft, haha.

Aangezien het hotel gratis fietsen aanbiedt, stappen we op de fiets richting het centrum voor de verjaardagstaart! Ik knijp hem wel een een beetje vanwege de maat, maar éénmaal aangekomen is hij perfect! Al kunnen er nog 12 mensen van eten, haha. De taart is super mooi en ook nog eens heerlijk! We eten een stukje op het rooftop terras met uitzicht over de stad. Hierna begint de echte uitdaging. We hebben namelijk nog 75% van de taart over en dus moet hij mee… Helaas past hij met geen mogelijkheid in mijn fietsmandje en al bungelend probeer ik hem te balanceren aan mijn arm. Op zich geen probleem als je in Nederland fietst, maar hier in Luang Prabang vergt dat toch iets meer concentratie! Vooral als Guido op het allerlaatste moment aangeeft dat we naar rechts moeten en ik net een lekker tempo heb gevonden waardoor de enige richting voor mij nog rechtdoor is, haha. De taart en ik komen in één stuk aan waarna we hem over de volgende drie dagen helemaal opeten, haha.

De rest van de dag genieten we van onze heerlijke kamer waarna het tijd is voor wat verjaardagscocktails bij Utopia! We genieten van het prachtige uitzicht en de relaxte sfeer. Zeker een aanrader als je in Luang Prabang bent! S’avonds gaan we naar een pizzeria die volgens het internet de beste pizza’s van Azië schijnt te serveren. Dat klinkt goed! Het terras is super gezellig en hoewel de pizza’s best aardig zijn doen ze mij meer denken aan Ristorante pizza’s dan aan de echte Italiaan. Maar een super gezellige avond is het zeker!

Wat is dit voor heuvel?!

De volgende dag besluiten we de stad nog wat meer te verkennen te voet. Onderweg komen we een paar mooie tempels tegen met enorme Boeddha beelden waarbij de monniken hard werken aan het onderhoud van de tempel in de brandende zon. Na nog even op het rooftopterras te hebben genoten van het uitzicht besluiten we dat als de monniken in deze temperaturen iets kunnen ondernemen, wij het ook kunnen! En dus gaan we ‘heuvel’ die uitzicht over de stad biedt beklimmen. Na de eerste traptreden hebben we gelijk spijt. Er loopt zoveel zweet van mijn lichaam af dat ik een eigen Dode Zee kan beginnen. Hoe hoger we komen hoe zwaarder en warmer het word en dan is opeens daar… en hokje waar je moet betalen. Hoe gemeen! Nu kan je natuurlijk niet meer terug na al dit geploeter! We betalen dan ook braaf en houden een kleine pauze waarbij we een klein beetje huilen. Vooral omdat we vanaf bovenaf kunnen zien dat het toch echt niet zo hoog is. Nu we betaald hebben moeten we al helemaal onze tocht vervolgen en uiteindelijk komen we aan! Hoewel het uitzicht prachtig is willen we weg! Er staat geen zuchtje wind en we gaan bijna dood. Snel rennen we naar beneden waar het op de weg waait, tot zo ver de heuvel. Als je uit de woestijn komt, is het vast leuk. Ga anders niet in de maand September, haha.

We besluiten zelf nog één nachtje bij te boeken in het hotel en lekker te genieten van alle luxe en het zwembad waarna we de volgende dag vertrekken naar Vang Vieng per minibus. Benieuwd wat we hier gaan doen! Houd de blog dan in de gaten!