Motorreis door Vietnam: Deel drie!

De tijd gaat super snel en inmiddels is dan ook deel drie van onze motorreis door Vietnam aangebroken! Deze keer laten we Danang achter ons en stappen we op onze motor voor het mooiste stuk van onze reis, namelijk naar Hué! Tijdens deze rit zouden we grotendeels langs de kust rijden, dus we hadden er zin in!

Motorreis door Vietnam- Onbijt? Dat regel ik gewoon bij de buurvrouw voor je!

Voor ons daadwerkelijke vertrek, besloten we toch nog iets meer van Danang te bekijken. We hadden veel over de Marble Mountains gehoord en al snel bleek dat we hier al een stuk of drie keer langs waren gereden, oeps. Het waren inderdaad mooie bergen met daarop een tempel en iets van een poort. Erg mooi maar na een paar foto’s konden we niet wachten om aan onze route te beginnen! Uiteraard moest er nog even ontbeten worden en na een poosje zoeken vonden we een tentje dat open was (op de één of andere manier drinkt iedereen alleen koffie en verder niks..). Ze hadden zelf geen keuken, maar geen probleem joh! De eigenaresse schreeuwde gewoon heel hard naar de overkant dat we wilden eten, en zo werd het geregeld! Na even wachten kwam het ontbijt, wat bleek te bestaan uit rijst, ei en vlees. Niet echt mijn favoriete ontbijt, maar we hadden wel eens erger gehad! Na het ontbijt waren we er klaar voor, en stapten we weer op onze vol beladen motor! (we beginnen steeds meer op de Vietnamezen te lijken met ons gekleurde flightbag, flesjes drinken en vesten die aan de motor hangen)

Verlaten stranden en een prachtige kustlijn.

We waren de stad nog niet uit of we genoten al van de prachtige kustlijn met uitzicht op de skyline van Danang (ja, die hebben ze echt). In de eerste bocht moest er gelijk gestopt worden want we zagen een prachtige verlaten baai met een fantastisch strand. Dit begon goed! De hele rit genoten we van het prachtige uitzicht dat als maar mooier werd. Geen straf dus om achterop te zitten (al denkt Guido hier waarschijnlijk anders over, ogen op de weg namelijk!! Haha oké grapje, maar wel regelmatig anders gaan we dood) Halverwege kwamen we aan bij het meest prachtige uitzicht van de hele route. We keken uit over een prachtig meer, waarbij er een brug naar een eiland liep. (zie foto’s zodat deze wazige omschrijving iets duidelijker word haha). Net op het moment dat we verder wilden rijden, kwam de trein eraan. Dat wilden we wel even zien, dus we snelden ons er heen. Even waren we vergeten dat in Azië niks efficiënt gaat. Hierdoor was de slagboom al een kwartier dicht, voordat er überhaupt een trein in het zicht was. Gelukkig hadden wij alle tijd en lijkt geen enkele Aziaat een irritatie grens te bezitten (Een voorbeeld hiervan is, dat niemand het een probleem schijnt te vinden om met het geluid op 100 een spelletje op je mobiel te doen, in een openbare ruimte. Om nog maar te zwijgen over het gesmak, gerochel en gespuug). Na dat de machinist naar ons had gezwaaid, gingen de slagbomen weer open en konden we weer verder. Uiteraard wel samen met nog 40 scooters die stonden te wachten, wat altijd weer resulteert in bijzondere manoeuvres. Na een paar uurtjes, waarbij we geen enkel restaurantje tegen kwamen reden we uit de bergen. Daar was eindelijk een ‘restaurant (denk niet dat je het zo mag noemen wanneer de stoeltjes van en plastic en op kniehoogte zijn. En daarnaast wanneer er maar één gerecht is waarvan je geen idee hebt wat het is.) We bestelden het enige aanwezige gerecht. Hierbij kregen we al snel het vermoeden, dat ze alles hadden gebruikt wat ze nog over hadden. Zo had ik de enige verdwaalde garnaal, Kirsten een eng ei en Erick tofoe. De rest van de maaltijd zag er ook al niet al te best uit en alles was koud. Ondanks we wel vaker dit soort gerechten voorgeschoteld krijgen, vond ik deze toch echt net wat erger. Snel gooide ik er wat soja saus overheen (maakt alles beter) en toen niemand keek nam ik een hap uit het chocolade koekje uit mijn tas (sorry meneer de ‘kok’).

Aha, jullie komen voor dit geboekte hotel? Stap op je motor en volg mij maar…

Na deze maaltijd stapten we op onze motor en reden we naar Hué. Dit bleek al snel niet het stadje te zijn wat we voor ogen hadden. Allen dachten we namelijk in een soort van plattelands dorpje aan te komen, maar het was een mini Ho Chi Minh, oeps. Uiteraard was het ook net spitsuur, dus het was aan Guido om ons levend naar het hotel te brengen. Dit deed hij, met zeer nuttige toelichting van mij (schreeuwend: AAAAAAAAAAAAA). Eindelijk kwamen we aan bij het hotel. Hier zouden we een fijne kamer met balkon hebben. Er zou zelfs een zwembad zijn! Al snel bleek dat we iets te vroeg hadden gejuicht. Een klein mannetje van een jaar over 20 (of 40, is soms lastig te zien) begroette ons en zei dat we hem moesten volgen naar het hotel. Dit leek ons niet nodig want daar waren we toch al? Maar natuurlijk, het hotel was vol… Na een hele stennis, waarbij wij hem niet geloofden (aangezien het hotel online voor een veel hogere prijs nog te boeken was) bracht hij ons een ander hotel. Hier zouden we een top kamer krijgen! We hadden er niet veel vertrouwen in, maar er zat niks anders op. Eenmaal aangekomen, bleek het toch net even iets anders te zijn. De aanwezige medewerkster wist nergens van en de kamer met inderdaad balkon, keek gelijk uit op een muur (grappenmakers).We sloegen wel even over dus. Gelukkig vonden we na een aantal rondjes door de stad een super fijne kamer! Uitgehongerd en moe, besloten we na een douchebeurt bij het eerste de beste restaurant neer te ploffen. Deze zat nog geen twee meter verderop in het zelfde gezellige steegje, dus helemaal goed! En wat nog veel beter was, ze hadden gewoon croque monsieur! Daar zeg je toch geen nee tegen na rijst, noodles, en een vreemde garnaal? Het eten was heerlijk, al bleek Erick een wat vreemde keuze gemaakte te hebben. Hij kreeg een soort van gefrituurde noedels die volledig oneetbaar waren (zodra je ze sneed vloog alles alle kanten op. Grappig, dat dan weer wel haha).

Muesli, yoghurt, fruit en … grote blokken ijs?!

Onze tijd bleek sneller te gaan dan verwacht en daarom besloten we de volgende dag gelijk de bezienswaardigheden van Hué te gaan bezoeken. Uiteraard moest er wel eerst even ontbeten worden bij ons nieuwe favoriete restaurantje! Deze keer hadden we een andere serveerster die het net allemaal iets minder begreep, haha. Zo kregen we een yoghurt met fruit en muesli (tot zo ver ging het goed) en vervolgens daarin hele grote stukken ijs… Dit was wel een hele bijzondere toevoeging. Na een poosje begreep de serveerster het, en kwam ze na een paar minuten terug met het zelfde gerecht zonder ijs (dit hadden ze er snel uitgevist, haha). Beter als dit zou het niet worden en het was best te eten.

De verboden stad van Hué

Na het eten was het tijd voor de bezienswaardigheden van Hué. We besloten er eerst één uit te kiezen aangezien het 100 graden was (zweet overal). Het werd de voorboden stad van Hué. Na een half uurtje lopen waarbij we een mooie brug passeerde, kwamen we aan! We betaalden de (hoge) entree prijs en gingen naar binnen. We bezochten het paleis waarin we konden zien hoe het terrein vroeger werd gebruikt (het was het bezit van de keizerlijke familie). Al snel bleek dat de verboden stad niet zoveel voorstelde maar goed, we moesten toch wat zien! Daarom besloten we het terrein te verkennen en vonden al snel prachtige versierde poorten. Ook was er een enorme tuin waar helemaal niemand te bekennen was! (oké, ik heb iedereen hier mee naar toe gesleept omdat dit mij zo leuk leek, gelukkig vond ook Erick het mooi! En inderdaad, verder niemand haha)
Na deze onderneming hielden we het voor gezien en namen we heel lui, de taxi terug. Omdat er nog allemaal drank over was van Nha Trang en de treinreis, besloten we dat het nodig tijd was om dit op te maken. Ook super onhandig op de scooter toch? Uiteraard hebben we deze missie voltooid.

Op naar het platteland!

De volgende dag besloten we Hué achter ons te laten en deze keer echt verder te reizen naar de rustigere dorpjes. Op naar Khe Sanh! Deze tocht zou zeven uur in beslag nemen en daarom besloten we vroeg (heel vroeg) te vertrekken. Dus daar zaten we met ons goede gedrag aan het ontbijt om 8 uur s’ochtends (oké ik weet het, misschien niet heel vroeg maar wij waren moe van al het reizen haha). De tocht bracht ons door afgelegen dorpjes in de bergen, maar ook zagen we prachtige uitzichten over een enorme rivier! Na een kortere tocht dan verwacht, kwamen we aan in Khe Sahn. Hier waren de sporen van de oorlog nog duidelijk te zien door het grote militaire standbeeld bij binnenkomst. Ons hotel was prima maar de bedden in onze kamer waren Azie stijl. Oftewel zo’n dun matras dat je net zo goed om de grond kunt gaan liggen. We besloten wat te gaan eten bij één van de vele lokale eettentjes. Ook deze keer was de kaart volledig Vietnamees, maar gelukkig bracht onze vertaal app ons nog soort van inzicht! Aangezien de volgende route 10 uur in beslag zou gaan nemen, besloten we vroeg te gaan slapen.

De volgende dag zaten we om 6 uur aan het ontbijt zodat we vroeg van start konden! Benieuwd hoe deze lange trip over de Ho Chi Minh trails is verlopen? Blijf dan onze blog volgen voor snel een nieuwe update over onze motorreis door Vietnam! Heb je onze eerdere blogs over onze motorreis door Vietnam nog niet gelezen? Ga dan snel naar deel één en deel twee!

Maar eerst nog foto’s van de afgelopen mooie dagen!