Prachtig Sumatra waar het allemaal even niet mee zat!

Na vijf dagen in Kuala Lumpur pakten we het vliegtuig naar Sumatra, Indonesië. Deze keer was ik gelukkig zo slim om geen ‘army knife’ in mijn tas te verstoppen waardoor het inchecken een stad gemakkelijker ging. We besloten Medan gelijk te verlaten om te vertrekken richting de Jungle, helaas bleek dit niet zonder problemen te gaan…

Wat gebeurd hier nou?

Na een korte vlucht van een uurtje kwamen we aan in Medan, Sumatra. Een mega stad waar we het liefst zo min mogelijk tijd door brachten, dus op naar Bukit Lawang! Een klein dorpje midden in de jungle, hoe gaaf was dat! We moesten er alleen nog even naar toe… Uiteraard hadden we uitgezocht hoe we er op de goedkoopste manier konden komen, we waren immers wel wat gewend. Al snel bleek dat we deze keer toch beter iets meer hadden kunnen uitgeven. Na een prima busrit in een touringcar moest er namelijk overgestapt worden. Dit keer in een publieke bus waar het lekker benauwd was en meer dan super oncomfortabel. Na ongeveer 10 minuutjes bleek deze rit, samen met de vermoeidheid en waarschijnlijk te weinig water, iets te veel van mij gevraagd. Waar ik dacht lekker weg te zijn gedut zat Guido opeens geschrokken naast mij omdat ik een epileptische aanval scheen gehad te hebben (weet ik niks meer van). Super geschrokken vroeg ik aan hem of hij een grapje maakte en niet zo eng moest doen. Helaas bleek ik opeens helemaal verkrampt te zijn en al kwijlend en schuddend niet meer te hebben gereageerd (kan ook niet in een hotelkamer gebeuren ofzo natuurlijk haha). Gelukkig is Guido in dit soort situaties altijd veel rustiger dan ik en was gelijk aan het regelen geslagen. Hij kreeg de chauffeur zo ver ons bij het dichts bijzijnde ziekenhuis af te zetten (nadat hij uiteraard eerst wat mensen had afgezet, haha). Hier bleken ze er helemaal niks van te snappen. De artsen namen mijn bloeddruk op waarna ze vage medicijnen mee gaven en ons weer lieten vertrekken. Daar hadden we weinig aan maar gelukkig ging het weer goed met me! Uiteraard was het ziekenhuis ook nog eens te beroerd om een taxi te bellen en stapten we weer in zo’n ellendige publieke bus. Deze keer was de bus alleen nog net even iets erger dan de vorige. Waar er zit plek was voor 13 mensen, vond onze bestuurder dat er zeker wel 27 mensen in pasten (gelukkig was ik nog steeds half van de wereld en heb ik veel geslapen waardoor ik me weinig van deze horror rit herinner). Na 4 uur was het eindelijk zo ver en kwamen we aan. Guido besloot het eerste de beste accommodatie te kiezen zodat ik lekker kon gaan slapen (ging mijn voor onderzoek waar ik super maar dan ook super leuke huisjes had gevonden, haha. We sliepen nu in de minste accommodatie van allemaal, maar wel voor maar €4,50 per nacht en het was nog schoon ook!). Deze slaapplaats lag alleen nog wel even aan de andere kant van de rivier waar we d.m.v. een niet super goed onderhouden schommel brug over heen moesten komen. Ondanks dat ik weinig van alles weet, weet ik nog heel goed dat ik dacht: WAT IS DIT NOU WEER?! Hoe kom ik hier ooooit overheen zonder dat ik in de rivier beland. Gelukkig bereikte ik in slowmotion de overkant en was Guido zo lief om alle spullen te dragen (35 kilo ongeveer) waardoor ik zonder al te veel moeite de overkant kon bereiken. De rest van de avond deed ik vooral veel dutjes.

Op naar een ‘echt’ ziekenhuis.

De volgende dag besloten we een echt ziekenhuis op te zoeken aangezien we graag wilden weten of alles wel goed ging (ook op advies van de dokter).Helaas betekende dit wel dat we weer de hele weg terug moesten naar Medan (4 uur heen en 4 uur terug). Deze keer uiteraard niet in een publieke bus! (we hadden ons lesje wel geleerd) Via ons hostel konden we gelukkig een taxi chauffeur vinden (neefje van de eigenaar natuurlijk, haha) die bereid was ons voor €40 heen en weer te brengen en in tussen tijd ook nog eens op ons te wachten in het ziekenhuis. De auto bleek ook nog een luxe, dus dat gingen we wel overleven! Na een barre tocht vol met gaten in de weg, (gaten in de weg zien ze hier meer als uitdaging denk ik) kwamen we aan. Gelijk bleek dat ze in dit ziekenhuis meer verstand van zaken hadden! We werden door verwezen naar de neuroloog die om 3 uur zou beginnen. Uiteraard omdat ik toeriste was, mocht ik als eerste aan de beurt (sorry mensen, maar super bedankt lieve medewerkster). De arts was een super lieve vrouw die gelijk begreep waar we het over hadden en vond dat we naast een EEG ook een hersenscan moesten maken, waar wij uiteraard mee akkoord gingen. Hier hoefden we vervolgens niet zoals in Nederland een week op te wachten, nee hup naar de kamer en het ging gebeuren. Eerst kreeg ik de hersenscan om vervolgens de EEG te ondergaan. Dit alles verliep soepel en ook hier waren alle medewerkster zo lief dat ik ze spontaan wilde gaan knuffelen. Afgezien van het feit dat één mijn haar heel- maar dan ook heel erg had verprutst, haha. Tijdens de EEG was het namelijk nodig om plakkertjes op mijn hoofd huid te bevestigen door middel van grote klodders wax, die vervolgens doodleuk opdroogden op mijn hoofd. Guido en de rest van het personeel kon zijn lach dan ook niet inhouden na het zien van mijn nieuwe coupe. Zelfs mijn o zo lieve arts moest lachen en vroeg hoe het met mijn haar ging. Gelukkig kon ik na een wasbeurt in de wasbak mijn oude glorie iets van herstellen (al zou Guido mij hier misschien over tegenspreken, maar daar gaat het niet om, het voelde iets beter) waardoor ik later nog net over straat durfde.

Niks aan het handje!

Na kort te hebben gewacht was de uitslag zover en kon ik richting de arts voor uitslag. Zowel op de EEG als scan bleek niks te zien te zijn. Geen tumoren gaf ze aan (oké, ik wist niet dat we daar naar op zoek waren, maar bedankt hiervoor) en waarschijnlijk gewoon vermoeid en te weinig gedronken. Als ik er voor zou zorgen dat ik voor een activiteit voldoende uitgerust was en genoeg zou drinken kon ik alles weer doen (inclusief jungle trekking, halleluja!) Dat viel allemaal mee! Gelukkig konden we met dit goede nieuws weer terug naar het gezellige Bukit Lawang!

Wat is dit een gave plek!

Om goed uitgerust te zijn voor de jungle trekking, besloten we de volgende twee dagen vooral te genieten van de omgeving! Bukit Lawang bleek de meest relaxte plek op aarde te zijn! Het bestond namelijk uit een rivier, met enorme (instabiele maar mooie) brug, enorm veel gezellige eet en drink tentjes, aapjes en jungle! We genoten van al het verse fruit (wat we eindelijke weer konden betalen) en overheerlijke eten.

Na een paar dagen uitrusten, lees; Heel veel niksen, eten en genieten van de gezellige plek, was het zover! We gingen doen waar we voor gekomen waren, de jungle trekking! Hierover de volgende keer in alle geuren en kleuren meer!!! Oja, we gaan ook nog olifanten wassen!!