Na het prachtige Dalat, besloten we onze motorreis door Vietnam te vervolgen. Deze keer zouden we rijden naar het strand, namelijk Nha Trang!
Motorreis door Vietnam- Uitzichten die je nooit meer vergeet!
Al snel bleek dat de route van Tigit er niet om loog, dit was de mooiste route tot nu toe! Ook nu reden we weer door de bergen, maar deze keer was het uitzicht nog mooier. We besloten wat meer te stoppen en te genieten van het fantastische uitzicht. Zo stopten we bij een uitzicht over een prachtig groen bos en vele bergen, wat wil je nog meer! Afgezien van een enkel voertuig wat zo nu en dan voorbij reed, was het er super stil en sereen, zo gaaf! Hoe verder we reden, hoe mooier het werd. Zo reden we hoog door de bergen waar alleen al het uitzicht adembenemend mooi was, maar er ook nog eens watervallen uit de rotsen kwamen!
Schuilen in een waterval? Check!
We besloten te stoppen en te genieten van de waterval die naast ons meters naar beneden kletterde (en nee, erg dichtbij de rand durfde ik niet te staan na naar beneden gekeken te hebben haha). We bewonderden het uitzicht toen Erick opeens op sprong en zei: Het gaat regenen! Serieus, het is veel te stil! Wij lachten (sorry) want het was nog prachtig weer en niks aan de hand. Onze lach was nog niet voorbij of het begon enorm te hozen! Lachend probeerden we onze (hele dunne) poncho’s aan te trekken, wat voor geen meter ging. Omdat het er niet goed uit zag, besloten we te schuilen in een tunnel waar ook de waterval door heen stroomde (beste idee van Guido ooit). Hier stonden we afgezien van onze voeten, aangezien de stroom steeds breder werd, droog met een fantastisch uitzicht op de vallei! Na een heftige bui, glibberde we weer naar boven waar ik het presteerde om uit glijden en daarbij zelfs een steen op mezelf te gooien (dit zijn niet mijn charmantste dagen haha). Eenmaal onderweg bleken we de bui te achtervolgen waardoor we meerdere malen door de regen reden, maar ach we waren het gewend! Aangezien we ook super honger hadden waren we blij dat we na de berg een restaurantje vonden. Ook hier barstte het weer los maar nu zaten we gelukkig droog!
Ho Chi Minh, eat your heart out!
Na een regenachtige reis kwamen we aan in Nha Trang, waar het wonder boven wonder droog was! (blijkbaar al een poosje, aangezien we als enige met wapperende capes rondreden) Als we dachten dat het verkeer in Ho Chi Minh chaotisch was, hadden we het mooi verkeerd! In Nha Trang had iedereen namelijk besloten ten alle tijde voorrang te krijgen, en dit af te dwingen door niet kijkend op een grote massa scooters in te rijden. Met handen voor mijn ogen (als je het negeert, bestaat het niet) reed Guido ons relatief soepel door de menigte. Uiteraard reden er wel even een fiets en een scooter voor onze neus tegen elkaar aan, maar hup op staan en door!
Omdat alle plekken tot nu toe rustig waren geweest, hadden we een geen hotel geboekt. Dit bleek toch niet zo’n goede keus aangezien het 1,5 uur duurde voordat we een hotel zonder gevangenis uitstraling en met balkon hadden gevonden. Gelukkig kwamen we net op tijd terug voordat Guido mij vermoorde omdat het zo lang duurde, en Kirsten omdat ik haar met een ongeduldige Guido had achtergelaten (voor jullie beeldvorming: Na 10 minuten vroeg Guido al waar we zolang bleven).Eenmaal aangekomen bij het hotel, verdween alles als sneeuw voor de zon. We hadden namelijk een fijn hotel in een gezellig straatje gevonden!
Bellen maar!
Na al het verre rijden, waren we wel toe aan goed eten. Daarom besloten we voor een Japans restaurant te kiezen. Binnen was het gezellig vol, dus we hadden er zin in! We werden naar boven geleid en daar werd onze plek aangewezen… een afgesloten kamer! Niet helemaal de bedoeling maar goed, waarom niet! De kamer had plek voor acht personen waarbij er een grote tafel stond met aan weerszijden twee banken met daarop losse zittingen. Net alsof je in Japan op de grond zou zitten maar dan voor Westerlingen met lange benen, haha. Kirsten en Erick zijn grote sushi liefhebbers maar wij besloten als carnivoren heel veel vlees te bestellen (wees niet bang ook wij hebben elk één sushi gehad). Uiteraard ging ook dit net even iets anders. We moesten namelijk op een bel drukken waarna onze lieftallige serveerster er binnen één seconde was (wij verdachten haar er van gelijk achter onze deur te zitten, haha). Ook deze keer mochten we, na dat het vlees gebracht was, zelf bbqen! (deze keer heb ik alles netjes op de bqq gelaten! Pluspuntjes voor mij).
De volgende dag was het prachtig mooi weer en dus besloten Guido en ik lekker te genieten van het strand (nou ja, vooral ik aangezien het na 1,5 uur wel weer had gezien). De bedjes kostte helemaal niks dus ik vermaakte mij prima om mijn luxe bedje! Toen het rond het middag uur bewolkt werd (lees: zwart boven het strand) besloot ik maar terug te gaan waarna we een rondje door de stad liepen. Het centrum, wat vrij klein bleek te zijn, had vele restaurantjes en winkeltjes. En zoals we al hadden gelezen, was echt bijna alles aangeduid het in Russisch (dit is de favoriete badplaats van vele Russen). Maar hier hield het niet op, ook veel Vietnamezen bleken de taal te spreken, Engels daarentegen was een iets ander verhaal haha!
Strand en luxe, ik blijf hier (verplicht) nog even!
Nha Trang bleek al snel een gezellige badplaats te zijn die niet veel meer dan dat te bieden had. Daarom besloten we de volgende dag de nachttrein te boeken voor de dag erop. Super goed idee… behalve dat deze helemaal vol zat! Nou ja, extra dagje strand dan maar! De volgende dagen brachten we dan ook voornamelijk door met spelletjes spelen, drankjes drinken en lekker eten! En omdat het er toch allemaal super goedkoop is, liet ik ook nog even voor €4,50 een manicure en pedicure doen, luxe!
Onze motorreis door Vietnam inclusief nachttrein!
De laatste dag in Nha Trang namen we s’avond de nachttrein, maar nog veel belangrijker… Kirsten was jarig! Dat moest uiteraard gevierd worden met taartjes, die we dan ook gezellig s’ochtends aten! Voorbereid met veel eten en drinken pakten we een taxi naar het station. Onze motoren hadden we die ochtend al gebracht (nou ja, Guido en Erick terwijl Kirsten en ik lekker konden chillen) dus daar hoefden we niet meer om te denken! Na veel onduidelijkheid waarbij wij blijkbaar door een gesloten doorgang waren gelopen, bereikten we het perron (waar dan ook nog niemand was aangezien we hier nog niet hoorden te zijn). De trein arriveerde gewoon zo goed als op tijd (totaal niet verwacht) waarna we onze fijne privé coupe vonden! We hadden twee stapelbedden en een tafeltje dus helemaal goed. Onderweg deden we spelletjes en genoten van onze hapjes en drankjes. Toen we besloten te gaan slapen moest ik doen wat ik de hele avond al had uitgesteld, namelijk plassen…. (als dat in de Nederlandse trein al goor is, kon ik mij wel voorstellen hoe dat hier zou zijn). Na over een aantal mensen heen te zijn gestapt (die serieus met hun been omhoog tegen de deur aanlagen waar wij door heen moesten, haha) bereikten we het toilet.. Deze was uiteraard zeiknat en super klein. Hierdoor was het gewoon niet mogelijk om niet met je benen het één en ander aan te raken. (+ je schommelt ook nog waardoor je je kunt voorstellen wat er gebeurd,ik huil nog steeds) Na deze ervaring heb ik tot de volgende dag dan ook maar niet meer gedronken zodat dit niet nogmaals nodig zou zijn, haha. De nacht verliep verbazend goed waarbij Guido en ik heerlijk sliepen (wel als enige overigens). De volgende ochtend genoten van het mooie uitzicht waarna we al snel aankwamen. Lekker op naar ons fijne hotel en douchen! Natuurlijk ging het allemaal even iets minder snel omdat de desbetreffende meneer aan het ontbijten was, haha!
Mijn missie deel één
Eenmaal met de motoren weer aan onze zijde, vertrokken we volledig bezweet en vies naar Hoi An. Deze route was gelukkig vrij kort en we waren dan ook super blij toen we eenmaal in het gezellige Hoi An aankwamen. Na een goede wasbeurt, wat echt meer dan nodig was, trokken we de stad in. Ik had namelijk een missie! Op maat gemaakte kleding laten maken! Al snel vond ik een vrouwtje wat naar eigen zeggen alles voor een goede prijs kon laten maken. Ik liet een plaatje zien en nadat mijn maten waren opgemeten, kon het onderhandelen beginnen! Aangezien ik hier nu master in ben, liet ik de prijs van 800.000 naar 550.000 dong zakken, waardoor ik 10 euro bespaarde. Dit ging natuurlijk wel gepaard met veel gelach waarbij ze mij voor gek verklaarde, haha. De volgende dag zou het klaar zijn dus ik was benieuwd!
Kookcursus met oma!
De volgende dag had Erick voor Kirsten een kookcursus (My Grandma’s Home Cooking School) geregeld waar wij ook aan mee besloten te doen (met toestemming uiteraard). We werden door twee locals opgehaald. waarna we met een bootje naar het eiland gingen. Hier stond ons de meest fantastische kookcursus te wachten (ja mam, ik leer het wel ooit!). Onze lerares had al haar kookkunsten van haar oude oma geleerd die ons ook nog even kwam begroeten! (ik heb oma ook maar gelijk geadopteerd). Na een ontmoeting met de lokale fruit verkoopster, (een hele oude vrouw die elke dag naar een ander eiland peddelt om daar haar fruit in te kopen, waarna het hele dorp het bij haar koopt) begon de kookcursus. Al snel bleek dat onze lerares niet zo onder de indruk van mijn kookkunsten was. Dit was wel duidelijk aangezien ze het mij het meeste hielp en soms maar gewoon gedeeltelijk overnam. Ik had het vermoeden dat ze het een beetje had opgegeven. Het resultaat was daarentegen (met hulp, oké) echt zo lekker! We maakten verse loempia’s met zelf gemarineerd vlees, papaja salade, nog meer verse loempia’s maar nu met een rijstcracker en vlees en een garnaal. en als laatste een stoofpotje met kip. Het was zoveel dat we lang niet alles op kregen, maar wat was het lekker! Naast dit alles, kregen we ook nog klaar gemaakt eten (we ontploften al bijna!). Alles was super lekker afgezien van het zwarte, stroperige sesam toetje. Hoe lief ik ze ook vond, dit kreeg ik gewoon niet weg, haha.
Missie voltooid!
Na de kookcursus was het moment aangebroken! Mijn kleding was klaar en dus rende ik nog net niet naar het winkeltje toe. Eenmaal aangekomen was het toch net even iets anders dan ik had verwacht maar gelukkig, na wat aanpassingen als nog mooi! Wel besloot ik dat één kledingstuk voldoende was. Tenminste. om op maat te laten maken. Winkelen had ik uiteraard niet opgegeven en met een hele lieve donatie van mijn lieve vriendinnetje Lisa, ging ik op pad! Guido was afgehaakt en dus struinde ik de hele stad af. Na vele pas sessies, waarbij de verkoopsters bij elke stap van het verlaten van de winkel de prijs halveerden, maakte ik mijn keuze. Ik ging voor een lange jurk met dunne touwtjes op de rug en een fijne korte jumpsuit! (dit alles voor maar €15). S’avond liepen we over de gezellige markt vol met lampionnetjes. Hier liet ik een kaarsje te water (de grachten lagen vol met brandende kaarsjes) scoorde ik nog twee mooie kettingen (notitie voor mezelf: je hebt genoeg gekocht nu!)
Mr. Phong, geschiedenis les in onverstaanbaar Engels!
Tijdens onze laatste dag in Hoi An besloten we een tour met een lokale man van een jaartje of zestig te doen, mr. Phong. We vertrokken op de scooter naar zijn dorp waar we een hele uitgebreide (en vrij onverstaanbare) uitleg over de geschiedenis in Vietnam kregen. Mr. Phong bleek echt de meest grappig uitspraak uit te hebben waardoor we een groot gedeelte van de dag in een deuk lagen (zo krijsde hij hoog als hij overgroot vader wilde zeggen, waarom weten we nog niet haha. Daarnaast maakte hij zijn eigen woorden). Na deze geschiedenis les kregen we een tour door zijn stad en over de markt. Bij dit laatste viel er een gedeelte van een dood dier op Guido zijn voet (heel leuk). Volledig bezweet keerden we terug voor een heerlijke lunch klaar gemaakt door mr. Phong zijn lieve vrouw! (ze omhelsde ons nog net niet bij binnenkomst) We kregen ieder zoveel eten dat we het geen van allen op kregen. Dit was trouwens ook totaal niet de bedoeling want zodra iets op was, werd er snel naar de keuken gerend voor meer. Dit leerden we dan ook snel af, haha. Het gevolg hiervan was ook dat we ieder 1,5 liter water hadden gedronken omdat elke slok werd aangevuld met een nieuwe.
Op naar Danang!
Na deze tour vertrokken we terug naar ons hotel. Hier pakten we onze spullen en vervolgde onze motorreis door Vietnam naar Danang! In deze stad moesten we volgens het motor bedrijf een een gratis check doen voor onze motor, maar uiteraard was alles dicht (zoveel feestdagen als ze hier hebben, dat wil ik ook!). Gelukkig stond ons een lekkere maaltijd te wachten, we gingen namelijk tapas eten! Dit bleek echt een top idee want alles was zo lekker! Eindelijk weer Aioli! (la cubinata,ik mis je)
Na een goede nachtrust stapten we de volgende dag op de motor voor één van de mooiste trips tijdens deze reis! We zouden namelijk een groot gedeelte van de route langs de kust rijden! Over onze trip naar Hué lees je de volgende keer meer! Maar eerst nog wat foto’s!
